Het verzet van Aagje

Op dinsdag 2 december 2014 is onze bonte bentheimer borg Harm en op donderdag 4 december 2014 is gelt

Aagje naar de slacht gebracht. Met name Aagje had veel vraagstaartjes en het transport had nogal wat poten in de aarde.

Aagje was een bitch

Het verzet van Aagje [1]Op 27 augustus 2013 zijn biggen Harm en Aagje gekomen (lees dit). Toen schreven we dat we met Aagje wilden fokken. Maar dat verliep anders.

Het bonte bentheimer landvarken is een zeldzaam Nederlands ras. Er zijn er misschien tweeduizend van in Nederland en over de grens in Duitsland. Wij willen, net als met groenten, de biodiversiteit en daarmee de genetische bronnen bewaren. Als je dan selecteert en vermeerdert of fokt, moet je de betere exemplaren gebruiken. Bij planten maar ook bij dieren.

Een van de kenmerken van de bonte bentheimer is dat het een lief en goedaardig dier is. Aagje was een zeur, liet zich niet aanhalen, snauwde en reageerde als een bitch. Bij het eten schrokte ze en joeg vervolgens Harm weg om het restant van zijn deel tot het hare te maken.
Los daarvan was haar potenwerk niet je-van-het; ze leek wat achterstandig – de achterpoten staan wat schuin naar voren. Je kan ook zeggen: de hammen hangen te veel.
Kortom: niet alleen Harm moest naar de slacht, maar ook Aagje.


Twee potten appelcompote

Het verzet van Aagje [2] Vooraf hadden we Janneke en haar nieuwe jonge minnaar Hakim afgescheiden naar het achterste deel van ons varkensbos.

Harm liep dinsdagochtend vrij vlot onze comfortabele varkenstrailer in. Wat brokken erin gooien, tot achterin. Geen probleem. Harm wilde dat wel eten en liep door.
Zo niet Aagje.
Ze hield halt met haar voorpoten op de laadklep, at wat ze nog net met haar snuit kon pakken en hield het voor gezien. Terwijl Harm lekker binnen stond te eten. Nu had Aagje geen behoefte om hem weg te jagen. Iets weerhield haar. De harde metalen vloer? De ogenschijnlijke duisternis in de kar? Of had ze een donkerbruin vermoeden wat haar te wachten stond?
Joseph en ik hebben bijna twee uur gewacht en twee potten verrukkelijke appelcompote geofferd (varkens houden van zoet), maar het hielp niet. Ze at het spul tot aan de wagen en weigerde er in te stappen. 
Deze dinsdag ging alleen Harm naar de slachter.


Uithongeren

Het verzet van Aagje [3] “Uithongeren,” zei ik tegen mrs. M. Diezelfde middag, nadat Harm was weggebracht, plaatsten we de trailer in het varkensterrein met de klep open. Rond vijf uur krijgen onze bonte bentheimers voer. Voor Aagje gooiden we het in de trailer.
“Zo went ze er aan. Dan weet ze dat daar het voer ligt,” zei ik.
De volgende ochtend om negen uur – dan krijgen ze namelijk weer voer – bleek dat Aagje niets had gegeten.
“Maar de honger zal haar drijven!” bezwoer ik tegen mrs. M.
Maar dezelfde woensdag om 17:00 uur bleek Aagje nog niets te hebben gegeten. Het voer stapelde zich op in de trailer. Achterin een berg en wat strooiwerk naar voren, naar de klep.
We zagen het somber in. Aagje weigerde meer dan twee passen de klep van de trailer op te gaan.


Heuvel opwerpen

Het verzet van Aagje [4] Donderdagochtend om 08:00 uur consulteerden telefonisch we onze dierenarts Bas Arns. Die moet toch wel trucs weten? Bas vermoedde dat Aagje de helling niet op durfde. Hij opperde een professionele transporteur te vragen: “Die hebben vrachtwagens met een laadklep die helemaal plat op de grond gaat. Die lift de dieren omhoog.”
Even later belde hij terug: “Die trucks zijn te groot en komen je terrein niet op. Maar ik heb wel een tip: maak een heuvel zodat de laadklep horizontaal komt te liggen. En maak een zacht glooiend talud.”
Ochtendgymnastiek.
Met  hulp van Joseph spitten we een fraaie heuvel en lang talud. We strooiden ook een laag zand over de klep.


Wraakgevoelens

Het verzet van Aagje [5] Maar ook nu had Aagje haar vraagstaartjes. De honger dreef haar wel naar voren. Ze liep de klep op en at wat er binnen, binnen haar snuitbereik lag. Dat was niet gering. We hadden een pot appelmoes in klodders van voor tot achter in de aanhanger geleegd. Heerlijke, zelf gemaakte appelcompote.
We keken toe. En wachtten.
En wachtten.
Ja. Ze zet haar voorpoten binnen.
Oh nee, ze gaat weer terug.
En we wachtten.
Dit ritueel bleef zich herhalen. Maar op een gegeven moment, het moet toch zeker een uur later zijn geweest, stond ze met de voorpoten en met haar achterpoten net over de rand binnen.
We wachtten nog even. Ze zou nu ongetwijfeld doorlopen naar die verrukkelijke berg appelcompote.
Maar Aagje liep niet door. Ze keerde om en ging weer helemaal terug.
Was haar grootste honger gestild?
We zuchtten en keken elkaar moedeloos aan. Frustratie. Zou het nog goed komen? 
Wat later, weer met een pot appelcompote, hadden we Aagje opnieuw op de laadklep. Maar nu ging ze niet verder dan met haar voorpoten naar binnen. En terug ging ze weer.
Joseph en ik keken elkaar wanhopig aan. Wat nu?
Ik begon echt een hekel aan haar te krijgen. We brengen niet vaak varkens naar de slacht, alleen als het moet. Maar nu, ik durf het haast niet te zeggen, bekroop me een wraakgevoel: ‘Je verdient niet beter, kreng’.


Zoetgevooisde stem

Het verzet van Aagje [6] Mrs. M kwam kijken en zag ons staan.
“Zal ik het eens proberen?” Ach, waarom ook niet. Wie weet.
Ze lokte Aagje met een weer een nieuwe pot appelcompote en vooral haar zoetgevooisde stem. Langzaam en gehurkt liep mrs. M, onder voortdurend “Kom maar Aagje, kom maar” zeggend, achteruit voor het dier uit het talud op, de klep over en uiteindelijk, na heel lang aarzelen en veel zoete woorden en lepels compote, stond Aagje met haar achterpoten over de drempel. Zoals eerder, uren geleden. Mrs. M sloop voorzichtig door het kleine zijdeurtje naar buiten, maar bleef half naar binnen hangen en praten.
Joseph nam een drijfbord en in een fractie van een seconde hadden we Aagje helemaal naar binnen geduwd en het hek ervoor.Pfffff. Gelukt. Aagje ging een beetje tekeer, maar het mocht niet baten. Al snel was ze stil en at van de brokken die nog rijkelijk over de vloer lagen.


Het verzet van Aagje [7]Zo moeilijk als ze in de trailer was te krijgen, zo makkelijk liep ze er uit en wandelde, over een forse drempel stappend, het slachthuis binnen. Alsof ze wist dat haar einde nu onvermijdelijk was , had ze alle verzet opgegeven.


Bij de oren nemen

Toen we ‘s vrijdags hooi en stro gingen halen bij “onze boer” en hem het verhaal vertelden, zei hij: “Weet je wat wij deden? Twee man pakten het varken bij de oren en een bij de staart. Hup, zo naar binnen. Maar dan schreeuwen ze wel.”
We zijn blij met de mooie zachte stem van mrs. M.
Aagje heeft niet geschreeuwd.

 

 

9 gedachten over “Het verzet van Aagje”

    • Tja. We delen dit niet omdat het zo lollig is, maar omdat het realiteit is. En dit is al heel wat anders dan in de kiloknallerindustrie. Ons dilemma is dat je, om biodiversiteit te behouden, moet fokken. En dan hoort dit erbij. De extrema is dat, als we allemaal vegetariër worden, dit soort rassen uitsterven. We kunnen ze immers niet ongebreideld laten vermenigvuldigen, zoals wij mensen doen (uitgezonderd het een-kind-beleid in China).

      Beantwoorden
  1. Tja, het blijven slimmerikken, die varkens. Hier in onze Dalmatische omgeving is de slachttijd ook aangebroken, maar dat is huisslacht.
    Vind ik persoonlijk nog niet zo verkeerd, omdat het varken niet vervoerd hoeft te worden (stress).
    Het varken wordt met een touw om de nek en veel vriendelijke woorden naar buiten geleid, en daar aangekomen is het ineens “pang” en klaar.
    Overigens wordt voor het uitslachten eerst een monster gekeurd, ook hier, want het mag dan geweldig mooi vlees zijn (en dat ís het), liever ook veilig vlees.
    We worden binnenkort vast her en der uitgenodigd om de eerste eigen worstjes te keuren en over een poosje is de gruwelijk lekkere huisgerookt/luchtgedroogde prsut weer klaar. Goed leven is eerlijk leven en daar hort eerlijke slacht gewon bij.

    Beantwoorden
  2. Dan hebben wij het een stuk gemakkelijker met onze hanen. We wachten tot ze op stok zitten, dan pak ik ze voorzichtig op, leg mijn handen over het kopje zodat het donker en rustig blijft en breng hem naar zijn beul. Die doodt hem voordat hij echt in de gaten heeft wat er gebeurt.Natuurlijk is het droevig en lastig, maar ook dat hoort bij het leven. Mijn criterium: zou ik zelf zo dood gemaakt willen worden. Met respect en vriendelijkheid, snel en in jullie geval met een heerlijk hapje in de buik. Zeker weten van ja.

    Beantwoorden
  3. Vreselijk vind ik het. Aagje mag dan niet een doorsnee Bentheimer zijn geweest qua gedrag.Ik denk dat ze verschrikkelijk slim was en de moeite waard om veel van te houden. Misschien was ze wat te slim en daardoor niet de meeste gemakkelijke? Ik besef dat wanneer je dieren houdt om vlees ervan te maken, je je niet open kan stellen voor het individu. Dan kun je geen verbinding vanuit je hart met ze maken. Want dan wordt het ondraaglijk. Mijn ervaring is dat de meest lastige moeilijke dieren uiteindelijk wezens blijken te zijn waar je 3 dubbel van gaat houden. Zo bijzonder. Ik eet al heel lang geen varkensvlees meer omdat ik ze geweldig vind en niet achter de manier van houden en slachten kan staan.

    Beantwoorden
    • Vooropgesteld, we plaatsen deze verhalen op onze site omdat het de werkelijkheid is. En bij ons is het dan nog een mooie werkelijkheid, in vergelijking tot de intensieve houderij.

      We waarderen je mooie reactie, Ilse. We eten zelf ook weinig vlees, en àls, dan uit zeer goede bron. En omdat het moet. En dan ook alles. Er ontstaat een probleem als niemand meer varkensvlees wil eten. Dan sterft een ras uit. Wij proberen dit bijzondere ras in stand te houden en soms moet er worden geslacht.

      Aagje was bijzonder, maar na pakweg anderhalf jaar zijn we niet meer van haar gaan houden. De slimheid viel overigens ook wel mee (of tegen). Je hebt gelijk data je van de dieren gaat houden. Met onze Janneke, die in augustus 2009 hier kwam, en nu al Hakim, het nog jonge beertje, is de band heel anders. Ze zijn beduidend intelligenter dan Aagje (en Harm) en we luisteren naar elkaar 🙂

      Beantwoorden
  4. Nu pas verhaal gelezen; oliebollen, kniepertjes enzovoorts, alles vroeg aandacht. Maar nog de beste wensen!
    Een oude truc is ook: zet een aardappelmand op het hoofd van het varken als die achterwaarts staat.Het varken zal willen zien en loopt achteruit zo de veewagen in. Je moet wel met 2 man zijn.Lukt altijd!!

    Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Ilse Reactie annuleren